มาสะ: ขอโทษด้วยนะที่รบกวนให้มาเป็นเพื่อน
โทคิ: ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็สนุกมากที่ได้เห็นเครื่องดนตรีจากทั่วโลก
โทคิ: ถึงจะรู้ว่ามีงานแฟร์มาจัด... ...
โทคิ: แต่ถ้าให้ไปเองคนเดียวก็คงจะไม่ได้ไปซักที ต้องขอบคุณมากเลยที่ชวนออกมา
โทคิ: อาจจะเป็นเพราะฮิจิริคาว่าซังรสนิยมคล้ายกันก็เลยมีเรื่องให้คุยกันเต็มไปหมด สนุกมากเลยล่ะครับ
มาสะ: ค่อยยังชั่ว ใจตรงกันเลยนะ ! แต่ตอนที่อยู่ตรงมุมลองเครื่องดนตรีแล้วอยู่ ๆ ก็กลายเป็นการแสดงดนตรีแบบอลังการไปนั่นตกใจหมดเลย
มาสะ: นั่นน่ะเกินขอบเขตของการลองเครื่องดนตรีไปแล้วนะ เล่นไปเล่นเครื่องดนตรีตั้งไม่รู้กี่ชิ้นทีละอันละอันแบบนั้น แต่ไม่ว่าจะอันไหนก็เล่นได้ฝีมือระดับโปรทั้งนั้น
โทคิ: เผลอลืมตัวไปซะแล้ว... ... น่าอายจริง ๆ
โทคิ: พอรู้สึกตัวก็มีคนมามุงเต็มแล้ว... ... กลายเป็นว่าเล่นไปจนอังกอร์เลย
โทคิ: แต่เปียโนของฮิจิริคาว่าซังก็เยี่ยมไปเลยล่ะครับ ปรับเปลี่ยนการเล่นให้เหมาะกับเครื่องดนตรี เป็นท่วงทำนองที่เปลี่ยนแปลงได้อย่างไม่มีขอบเขต
โทคิ: เป็นผลจากการฝึกฝนสินะ ผมเองก็ต้องเอาอย่างบ้างแล้ว รู้สึกได้ถึงหัวใจของฮิจิริคาว่าซังเลยล่ะครับ
มาสะ: ถ้าอิจิโนเสะไม่ขัดข้องอะไร นาน ๆ ทีเราก็หาเวลามาทำอะไรแบบนี้กันเถอะ ถ้ามีโอกาสก็เตรียมชามากินกัน
โทคิ: เป็นความคิดที่ดีมากเลยครับ ผมขอเอาด้วยคน
โทคิ: (เอ... ...ความรู้สึกที่เข้ากันเป๊ะแบบนี้มันคืออะไรกัน ถ้าได้อยู่ห้องเดียวกับฮิจิริคาว่าซังจะรู้สึกดีแค่ไหนกันนะ จะต้องต่างกับเจ้าคนที่เล่นกีต้าร์กลางดึกแน่ ๆ)
มาสะ: (รู้สึกว่าจิตใจสงบอย่างประหลาด ที่เค้าเรียกว่าเข้ากันได้ดีคงจะเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง คนละเรื่องกับไอ้คนที่ทากำแพงห้องเป็นสีแดงเลย)
มาสะ: … … … … … … … …
โทคิ: … … … … … … … …
โทคิ: ... ...อ๊ะ แย่แล้ว เผลอใจลอยคิดอะไรเพลินจนได้ กลับกันเลยมั้ยครับ
Masato: I’m sorry that you have to come with me.
Tokiya: It’s OK. It’s really interesting to see musical instruments from all over the world.
Tokiya: Eventhough I knew there’s a fair… …
Tokiya: but if I’m alone, it’s hard to motivate myself to go. Thank you very much for inviting me.
Tokiya: It may be because we have the same taste that we have a lot to talk. I’m having a good time.
Masato: That’s a relief. I also have the same thought! But when we’re at instrument-testing corner, I’m surprised that it turn into a grand performance.
Masato: Playing instrument after instrument, one by one like that, it can’t be call instrument-testing anymore. But no matter what instruement you played, it’s on the pro-level.
Tokiya: I ended up being in quite a daze. It’s really embarrassing… …
Tokiya: When I came to, it already turned into a crowd. … … Before I knew, it came to encore.
Tokiya: But Hijirikawa-san’s piano is really good. You united with the instrument and changed the way you play. It became an ever-changing tone.
Tokiya: It must be the result from practicing. I can feel you heart through it.
Masato: If it’s alright with you, we should find the time to do this periodically. I will prepace tea if I can.
Tokiya: That’s a wonderful idea. Please let me join you.
Tokiya: (What is this feeling of matching up perfectly?… … How good it is if I can share the room with Hijirikawa-san, I wonder? It must be different from the man that play guitar in the middle from the night.)
Masato: (My heart is strangely calm. This may be what they call getting along well, totally different from that guy that paint the bedroom’s wall red.)
Tokiya: … … … … … … … …
Masato: … … … … … … … …
Tokiya: … …Ah. No good, I unintentionally brood. Well, should we head home?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น